Marieke was ten einde raad. Haar hoogbegaafde zoon zat thuis en ging niet meer naar school. Ze zocht hulp maar kreeg die nergens, totdat ze contact kreeg met de vrijwillige onafhankelijk cliënt ondersteuner (OCO) van Zorgbelang Groningen. ‘Een verademing, iemand die echt naar mij luistert en tot steun is.’
Als alleenstaande moeder staat Marieke er vaak letterlijk alleen voor. Met een zoon van 16 die hoogbegaafd is en niet meer naar school kan valt het haar zwaar. Marieke: ‘Al anderhalf jaar zit hij thuis. Er is geen onderwijs voor hem dat echt goed aansluit. En hij werd gepest. Als thuiszitter ging het met hem alleen maar slechter, hij werd steeds ongelukkiger en zelfs levensmoe. Ik zocht hulp, maar vond die niet. Voor kinderen met bijvoorbeeld autisme of voor een ADHD’er is er een pad dat leidt naar allerlei specialisten. Maar voor hoogbegaafdheid is er geen passend onderwijs of specifieke ondersteuning. Veel mensen denken dat hoogbegaafdheid een gave is, terwijl het vaak zorgt voor allerlei aanpassings- en gedragsproblemen.’
Met het telefoontje naar Zorgbelang klaarde de lucht al wat op. Marieke voelde zich opeens serieus genomen en al na een week kwam er bericht dat ze iemand kreeg toegewezen: Boudewijn van Motman , de onafhankelijk cliëntondersteuner, een vrijwilliger die hiervoor speciaal is opgeleid binnen Zorgbelang. Boudewijn: ‘Sinds ik met pensioen ben doe ik dit werk, al zeven jaar. Als ik dan bij iemand thuiskom ben ik al op de hoogte van wat er speelt. In een eerste gesprek leg ik eerst uit dat ik onafhankelijk ben en luister uitgebreid naar waar het om gaat. Wat is de behoefte? Wat zijn de wensen? Ik heb dan een beeld en ga het plaatje steeds meer inkleuren. We starten dan de begeleiding op en afhankelijk van wat er nodig is kom ik geregeld bij de cliënt thuis.’
Marieke is erg blij met de steun. ‘Eindelijk iemand die bij mij thuiskomt en die naar mij luistert. Boudewijn voelt alles erg goed aan, is betrouwbaar en weet ook veel. Zo komen we stapje voor stapje verder. Mijn situatie en die van mijn zoon was heel slecht en dan kun je alleen al door wat goede woorden worden opgetild en krijg je weer vertrouwen.’
Samen met Boudewijn zoekt Marieke naar een weg door de hulpverlening. Ook bij het Sociaal Team kreeg ze eerst, ook door een lange wachtlijst, net als bij de leerplichtambtenaar, onvoldoende steun. Inmiddels heeft ze wel contact met een psychosociaal therapeut die haar verder helpt. En met het Sociaal Team en de leerplichtambtenaar is er inmiddels een eerste gesprek geweest, waar ook Boudewijn, als steun, bij aanwezig was. Haar zoon is alweer zo ver dat hij binnenkort een opleiding gaat volgen. Marieke omschrijft de steun als een wisselspeler die ingebracht wordt na de rust bij een voetbalwedstrijd: de wedstrijd gaat daarna opeens weer draaien. ‘Zo voelt dat echt. Je merkt vaak een hoge drempel bij allerlei instanties. Zorgbelang is echt laagdrempelig en toegankelijk.’